Jak to zwykle bywa, wiele spraw działo się w tym samym czasie. Właśnie przygotowywałam się do końcowych egzaminów i obrony pracy dyplomowej, jeździłam niemal codziennie na praktyki do szpitala i pracowałam zawodowo na pełnych obrotach, kiedy padła propozycja. Właśnie taka, której nie da się odrzucić. Z różnych powodów.
Propozycja wzięciu udziału w nagraniach do filmu.
Było to dla mnie jednocześnie wielkie zaskoczenie i ogromne wyróżnienie. Zaskoczenie, ponieważ już w szkole podstawowej wiedziałam, że nie posiadam żadnych zdolności aktorskich, a wystąpienia przed licznym gronem są dla mnie ogromnie stresujące. Wyróżnienie, gdyż zostałam zaproszona do udziału w tym przedsięwzięciu przez bardzo ważną dla mnie osobę, czyli promotorkę mojej pracy dyplomowej, opiekunkę uczelnianego Koła Pielęgniarskiego.
Na szczęście okazało się, że moją rolą w filmie było zagranie siebie – studentki pielęgniarstwa. Cóż, w byciu studentką miałam już pewną wprawę, więc była szansa, że przedsięwzięcie się uda. Nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać, na szczęście nie byłam z tymi przeżyciami sama, bo wraz ze mną wybrane zostały jeszcze trzy koleżanki – również studentki.
Na pierwszym spotkaniu z reżyser, Gabrielą Mruszczak, omówiłyśmy temat i ogólny zarys projektu.
Film miał opowiadać mało znaną historię lekarza, który wraz z 38 wolontariuszami z krakowskiego oddziału PCK, tuż po wyzwoleniu niemieckiego obozu w Auschwitz, zorganizował na jego terenie szpital polowy. Pod opieką szpitala znalazło się ponad 4000 więźniów. Doktor Józef Bellert ratował życie więźniów, którzy byli tak chorzy i wycieńczeni, że nie dali rady opuścić obozu, pozostawieni na pewną śmierć. To był w tamtym czasie jeden z największych szpitali polowych na terenie Europy.
Jak mówi reżyser filmu, Gabriela Mruszczak: „O ile Auschwitz powszechnie kojarzony jest przede wszystkim z ogromnym złem, to warto pamiętać, że w tym miejscu pojawiło się również bardzo wiele dobra. To dobro okazywali lekarze, pielęgniarki, sanitariusze i społecznicy, którzy z ogromnym poświęceniem ratowali chorych więźniów pozostawionych na terenie opuszczonego przez Niemców obozu.”
Doktor Bellert kierował szpitalem polowym przez prawie pół roku.
Film dotyczy nie tylko historii szpitala ale jest również opowieścią o poszukiwaniach śladów człowieka, który poświęcał cały swój czas i wysiłki by ratować ludzi, którzy zostali skazani na śmierć, mimo wyzwolenia obozu koncentracyjnego.
Zdjęcia, spotkania i nagrania do filmu, w których uczestniczyłam, odbywały się w kilku miejscach, między innymi na terenie Małopolskiej Uczelni Państwowej, w naszym uczelnianym Centrum Symulacji Medycznej, a także za murami byłego obozu KL Auschwitz oraz Centrum Dialogu i Modlitwy w Oświęcimiu.
Spotkania z osobami, z którymi miałam zaszczyt i przyjemność rozmawiać, były dla mnie niezwykłym doświadczeniem. Miałam okazję poznać historię wyjątkowego człowieka, który uratował tysiące ludzkich istnień. Dzięki rozmowom z ludźmi, którzy z ogromnym zaangażowaniem zgłębiają także tę historię oraz chcą dzielić się swoimi wspomnieniami i wiedzą, mogłam naprawdę niemal cofnąć się w czasie. Te opowieści były niezwykle emocjonalne i poruszające.
Miałam także okazję rozmawiać z jedną z moich podopiecznych. Uświadomiłam sobie bardzo dobitnie, o ile łatwiej jest nam, pielęgniarkom i ludziom niosącym różnorodną pomoc, pracować teraz, w czasach, gdy nie brak leków, środków opatrunkowych, a podczas pracy nasze życie zwykle nie jest zagrożone.
To było pouczające przeżycie przypominające o tym, że pomoc innemu człowiekowi jest nieocenioną wartością. Zyskałam nie tylko wiedzę na temat okresu wyzwolenia obozu w Auschwitz, ale również mocne przekonanie, że niezależnie od okoliczności, musimy starać się wykonywać swoją pracę jak najlepiej, bo ratowanie życia i zdrowia ludzi zawsze jest potrzebne.
Na kanale YouTube reżyser Gabrieli Mruszczak można obejrzeć zwiastun filmu: https://www.youtube.com/watch?v=CZ8qQCWP_eY
Cały film będzie emitowany w Telewizji Polskiej, będzie także dostępny w marcu na kanale YouTube.
Na stronie internetowej https://szpitaldoktorabellerta.blogspot.com/ możecie zapoznać się ze szczegółami dotyczącymi zarówno historii szpitala, jak i popodglądać zdjęcia z planu filmowego.
24 stycznia 2024 roku w Małopolskiej Uczelni Państwowej w Oświęcimiu odbyła się uroczysta premiera filmu, w której miałam zaszczyt uczestniczyć. To było dla mnie niepowtarzalne i bardzo wzruszające przeżycie. Dodatkowo okazało się nieco stresujące, bo zostałam poproszona o podzielenie się swoimi doświadczeniami.
.
Przyznam, że to dziwne uczucie oglądać siebie w roli „aktorki”. Ale jestem zadowolona z efektu końcowego. Przede wszystkim dlatego, że mam poczucie, że to bardzo ważny temat. Jestem dumna, że mogłam poznać tę historię niemalże od środka. Jestem także zadowolona, że w trakcie premierowego pokazu udało mi się wywołać uśmiech na twarzach zgromadzonych gości jednym z zupełnie nieprzemyślanych tekstów dotyczącego okresu studiów pielęgniarskich, uwiecznionych przez panią reżyser w filmie. Możliwość pracy na planie i rozmowy z niesamowitymi ludźmi to doświadczenie bezcenne.
Tak, okazuje się że czasami nawet zupełnie z zaskoczenia, można zrobić coś ważnego przeżywając jednocześnie fascynującą i pouczającą przygodę.
.
Beata Jaczewska
Większość zdjęć pochodzi z archiwum Gabrieli Mruszczak.
