Panuje opinia, że nauczycielki są poukładane i przewidywalne w zachowaniu. Nauczycielka Annie Edson Taylor z Michigan jest tego zaprzeczeniem. Kobieta rzuciła się w beczce z wodospadu Niagara i wcale nie po to, żeby popełnić samobójstwo, ale żeby zarobić pieniądze i zdobyć sławę. Była pierwszą osobą i kobietą, która dokonała tego kaskaderskiego wyczynu w 1901 roku.
Do dziś o niej mówią, szczególnie w mieście Niagara, bo nie tylko przeżyła, ale do szalonego wyczynu przygotowała się z precyzją. Na zdobycie wodospadu, z którego tyle spada wody w ciągu jednej minuty, że wystarczy napełnić 1 mln wanien, wybrała dzień swoich urodzin. 24 października, gdy kończyła 63 lata (chociaż wówczas mediom podawała wiek 43 lat), zamiast szykować tort i szampana, Taylor stanęła przed największym wyzwaniem w swoim życiu.
Z Taylor łączą nas urodziny mojej córki, która w prezencie zamarzyła, żeby zobaczyć wodospad.
– Nie mam takich szalonych nauczycielek! – stwierdziła córka, podczas, gdy wpatrywałyśmy się w burzliwe wody Niagary.
– Może to i dobrze, a może nie? – przyszło mi na myśl.
W zachowaniu Taylor jest pewna lekcja.
Pomysł zdobycia Niagary w głowie nauczycielki tańca narodził się, gdy dokuczała jej bieda. Kobieta przenosiła się z jednego miejsca do drugiego, gdzie otwierała studia taneczne, które było ciężko utrzymać. Desperacja finansowa była główną siłą napędową przedsięwzięcia. Ale towarzyszyła jej doza planowania. Taylor zatrudniła menadżera do reklamy jej wyczynu. Marzyła, że napisze książkę na ten temat, że stanie się celebrytką.Taylor wiedziała, że nie wystarczy jej zwykła beczka. Zamówiła w Kentucky beczkę dębową, która mogła pomieścić nie tylko ją samą, ale również materac i jej ukochanego kota. Zdecydowała się również na próbę wysłać beczkę z kotem w wodę Niagary. Beczka wytrzymała, kot nie. Gdy nadszedł dzień zmierzenia się z wodospadem, kilka tysięcy ludzi zebrało się, by być świadkiem tego wyjątkowego wydarzenia. Taylor weszła do beczki z innym kotem. Otulał ją materac. Dwóch asystentów napompowało powietrza do beczki i zamknęło wieko. Beczka uniosła się na wodzie i wartko ruszyła w wodospad. Po 17 minutach było już po wszystkim. Taylor przy pomocy asystentów wyszła z beczki. Zachowała się kolekcja zdjęć, które utrwaliły ten moment i ukazują tylko przecięcie skóry na prawym uchu Taylor. Gazety pisały o szoku, który przeżyła i o tym, że trzech lekarzy czuwało przy jej łóżku, gdyż uskarżała się na bóle między łopatkami. Jej sława trwała kilka tygodni. Kobieta stawała obok beczki, w której zdobyła Niagarę. Garnęli się do niej turyści, spragnieni widoku wodospadu. Ale szczęście trwało krótko, bo menadżer ukradł beczkę i pieniądze. Taylor umarła 20 lat po swoim kaskaderskim wyczynie w strasznej biedzie.
Taylor nie zachęcała innych do podobnych wyczynów, chociaż wtedy prawo nie zabraniało szaleństw w Niagarze. Dopiero w 1911 roku stały się one nielegalne.
W zależności od strony wodospadu, obowiązuje kara 10 tys. dol. kanadyjskich albo $25 tys. amerykańskich za podobne wyczyny.
Lekcja z zachowania Taylor jest klarowna – desperacja może doprowadzić do szalonych pomysłów.
Absolutnie nie zachęcam do skakania z Niagary, bo jest wiele innych możliwości, by wejść do podręczników historii, ale warto wiedzieć o nauczycielce Taylor.
Danuta Świątek
Zdjęcia: Danuta Świątek i archiwum Niagara Falls Foundation
