Obiecałam kiedyś, że napiszę o roli dziadków w dwujęzycznym wychowaniu dzieci. Rola ta jest przeogromna. Rozpocznijmy od akceptacji.
Decyzja rodziców o wychowywaniu dziecka w dwóch językach, jednego z których dziadkowie prawdopodobnie nie znają, może być trudna do zaakceptowania.
W rodzinach emigrujących dochodzi do tego często rozłąka. Sytuacja w małżeństwach mieszanych bywa jeszcze bardziej skomplikowana, gdyż dziadkowie z obu stron reprezentują różne języki i wzorce kulturowe i jest się im zwyczajnie trudno porozumieć.
Początkowy szok kulturowy, czyli inne tradycje, czy nawet metody wychowawcze wymagają od wszystkich członków rodziny wielkiej tolerancji. Po narodzinach pierwszego wnuka dobrze jest porozmawiać na ten temat
w rodzinnym gronie, aby dziadkowie z obu stron mieli jasność, dlaczego decydujemy się na wychowanie dwujęzyczne i jakie obieramy metody.
Jest to klucz do uzyskania ich niezastąpionego wsparcia. Dziadkowie reprezentujący język mniejszościowy stają się wtedy przedłużeniem i rozwinięciem rodziców, co fantastycznie wzmacnia pozycję tego języka. Liczy się każda dodatkowa bliska osoba, z którą dziecko może używać tego języka. Dziadkowie ze względu na wyjątkową więź z wnukami i autorytet u nich liczą się tu podwójnie.
Dodatkowym plusem jest to, że język większościowy zwykle znają słabo lub wcale i wnuczek chcąc nie chcąc musi używać z nimi języka mniejszościowego w czystej formie. Oprócz wspierania samego języka dziadkowie przekazują rodzinne i narodowe tradycje wzmacniając u dziecka poczucie przynależności do dwóch kultur.
W małżeństwie mieszanym dziadkowie reprezentujący język większościowy, którzy entuzjastycznie popierają stosowanie języka mniejszościowego u wnuków, mają ogromny pozytywny wpływ na podtrzymanie tego języka, pokazując im, że ich dwujęzyczność może być akceptowana przez ogół społeczeństwa przyjmującego.
Aneta Nott – Bower
Zapraszamy na blog autorki: http://bilingualznaczydwujezyczny.blogspot.co.uk
