Zmiany w regulacjach dotyczących dwujęzycznych programów w publicznych szkołach podstawowych stanowią ważny krok do powstania polsko-angielskim klas w Nowym Jorku. Zgodnie z nowymi poprawkami, dyrektorzy szkół są zobowiązani do stworzenia takich klas jeżeli tylko spełnione są wymagane warunki.
O dwujęzycznej edukacji i jego ogromnych korzyściach dla uczniów, jest ostatnio głośno nie tylko w polonijnych mediach, ale również na stronach internetowych zajmujących się tematyką edukacji w Nowym Jorku. Dwujęzyczne programy nauczania są też w ostatnich miesiącach gorącym tematem w nowojorskim departamencie edukacji, który w 2015-16 roku zamierza otworzyć w mieście 40 nowych programów dwujęzycznych (dual education).
Departament wprowadza również od września 2015 roku nowe regulacje, dotyczące dwujęzycznych programów transitional w publicznych szkołach podstawowych. Stanowią one poprawkę do obowiązującego artykułu Commisioner’s Regulation Part 154.
Poprawka ustawy jest wyraźnie na korzyść dwujęzycznych programów i przedstawia wiele szczegółowych wytycznych dotyczących tego, w jaki sposób potencjalni uczniowie ELL muszą być identyfikowani oraz jakie kroki musi podjąć każda szkoła przed rozpoczęciem roku szkolnego, aby zapewnić wystarczającą liczbę programów dwujęzycznych dla wszystkich potrzebujących uczniów.
Według nowych rozporządzeń szkoły publiczne będą miały obowiązek ustalenia liczby uczniów potrzebujących pomocy w języku angielskim oraz utworzenia dwujęzycznego programu, w przypadku dostatecznej liczby dzieci ELL (min. 20 uczniów uczących się języka angielskiego i porozumiewających się tym samym językiem etnicznym).
Według New York State United Teachers klasy transitional bilingual education muszą być utworzone w momencie, gdy cały dystrykt szkolny (nie jak było poprzednio pojedyncza szkoła) mają od 20 uczniów (ELL students) uczących się języka angielskiego.
Pomimo, że obowiązek ten istniał do tej pory, jednak niektórzy dyrektorzy szkół uważali, że brak wykwalifikowanego nauczyciela jest wystarczającym powodem, aby uczniom zaoferować jedynie serwisy ESL bez możliwości edukacji dwujęzycznej. Obecna poprawka ustawy nakreśla wyraźne wytyczne, że programy dwujęzyczne w ilości odpowiedniej do potrzeb danej szkoły muszą zostać otwarte.
Przed końcem każdego roku szkolnego poszczególne dystrykty będą zobowiązane obliczyć przypuszczalną liczbę dzieci mówiących w innym języku niż angielski, aby ewentualnie utworzyć odpowiednią liczbę programów dwujęzycznych.
Dystrykt szkolny może ubiegać się o jednorazowe odstępstwo od ustanowienia programu dwujęzycznego na okres jednego roku, jeżeli grupa dzieci, które nadal uczy się angielskiego (20+ dzieci w tym samym przedziale wiekowym ) posługuje się językiem, który jest używany przez mniej niż 5% dzieci w szkole ( np. polskim), pod warunkiem, że pokaże, w jaki sposób podejmie kroki, aby ten problem się nie pojawił w przyszłym roku szkolnym i zobowiąże się, że dzieci otrzymają alternatywną pomoc w języku ojczystym.
Dodatkowo ustawa podkreśla, że dystrykt, aby zapewnić uczniom dwujęzycznym najlepszy poziom nauczania, ma obowiązek zorganizowania profesjonalnych szkoleń dla dwujęzycznych nauczycieli.
Carmen Fariña, szefowa Departamentu Edukacji w Nowym Jorku, jest wielką zwolenniczką dwujęzycznej edukacji.
„Właściwie to większość z nas jest dziećmi imigrantów”- mówi Fariña – „i sama jako English Language Learner wiem, że właściwa edukacja odgrywa ogromną rolę w dalszym życiu dziecka. Programy dwujęzyczne otworzą studentom nowe drogi na wyższe uczelnie oraz pomogą osiągnąć sukces w karierze zawodowej. Mówienie wieloma językami jest ogromną wartością dla uczniów, ich rodzin, szkół oraz całej naszej społeczności. Będąc w dwujęzycznych programach nasze dzieci będą poznawały nowe kultury, również rodzice będą brać w nich większy udział, i razem stworzymy najlepszy szkolny miejski system w kraju” – dodaje Fariña.
Przypomnijmy, że obecnie w stanie Nowy Jork edukacja dwujęzyczna obejmuje dwa rodzaje programów:
Transitional Bilingual Education (TBE) – tzw. early exit, przejściowa nauka w dwujęzycznej klasie, która zwykle trwa przez okres od 3 do 4 lat. Jej celem nie jest podtrzymanie u dziecka jezyka ojczystego, ale łagodne przejście z nauki w języku ojczystym do nauki w języku angielskim. Do tej pory jest to najczęściej spotykany model w dwujęzycznej edukacji, choć w ostatnich latch obserwuje się powolne zastępowanie TBE na korzyść Dual Billingual Education, która jest według badań dużo korzystniejsza dla dziecka.
Dual Billingual Education – klasy dwujęzyczne, w których 50 procent stanowią uczniowie mówiący innym językiem niż angielski (swoim ojczystym), zaś drugą połowę stanowią dzieci angielskojęzyczne pragnące nauczyć się drugiego języka. Program trwa 5 lat lub dłużej i koncetruje się na rozwijaniu obu języków. Dzieci uczą się zarówno rzeczy związanych z krajem, w którym żyją, jak i krajem, z którego wywodzi się ich rodzina. Poznają elementy polskiej historii, geografii, kultury i tradycji.
W tym momencie w nowojorskich szkołach publicznych jedynym rozwiązaniem dla polskojęzycznego ucznia są serwisy ESL (English as a Second Language). Dla porównania polsko- angielskie klasy działają w 34 szkołach podstawowych oraz 8 szkołach średnich (według ostatniego spisu ludności z 2010 roku w Chicago mieszka niespełna 46 ooo polskich imigrantów, podczas gdy w Nowym Jorku jest ich obecnie ok. 55 000).
Marta Kustek
Źródła:
http://www.p12.nysed.gov/biling/docs/CRPART154Overview-webversion.pdf
https://www.facebook.com/NYSABE?fref=ts
Więcej artykułów na ten temat:
https://dobraszkolanowyjork.com/2015/06/20/programy-dwujezyczne-chicago-nowy-jork-340/
