„W każdą niedzielę adwentu przygotujcie razem podwieczorek, usiądźcie do stołu i porozmawiajcie o tym co Was ostatnio spotkało dobrego, o radościach, zmartwieniach i marzeniach. Możecie też pooglądać zdjęcia lub zagrać w jakąś grę. Popatrzcie też sobie nawzajem w oczy i powiedzcie: Cieszę się, że jesteś” – podpowiadają siostry zakonne, w jaki sposób można ubogacić przeżycie adwentowego okresu, poprzedzającego Boże Narodzenie.
Nie traćmy czasu, bo już kończy się pierwszy tydzień Adwentu. Będzie trwał cztery tygodnie, które zakończy Wigilia i upragnione święta Bożego Narodzenia. Jednym z najbardziej charakterystycznych elementów Adwentu jest uczestnictwo wiernych Kościoła Katolickiego w nabożeństwie zwanym roratami. Są to msze ku czci Maryi Panny.
W moim parafialnym kościele każdego poranka już o 6 rano rozbrzmiewają Godzinki ku czci Maryi. Potem gasną światła, kościół oświetlają jedynie świece przyniesione przez wiernych, a także umieszczona na ołtarzu świeca przyozdobiona białą wstążką, zwana roratką. Poranna msza roratnia bogata jest w wiele symboli adwentowych i jest lubianym nabożeństwem.
Do innych znanych symboli tego okresu należą między innymi wieniec adwentowy, udekorowany czterema świecami, które symbolizują cztery niedziele adwentu oraz lampion, który oświetla pierwszą część mszy roratnej, kiedy to światła w kościołach lub kaplicach są pogaszone.
Tegoroczny Adwent będzie wzbogacony nowymi elementami. Po raz pierwszy w historii Polski od pierwszej niedzieli adwentu w 44 katedrach na terenie całego kraju zapłonęły jednakowe świece jubileuszowe, które otrzymali księża biskupi na Jasnej Górze.
„Będą one przypominały przez najbliższy rok o 1050. rocznicy chrztu Polski. Następnie podobne świece zostaną zapalone we wszystkich parafiach naszej ojczyzny. Będzie to znak jedności polskich katolików oraz symbol światła wiary” – informował rzecznik episkopatu. Nowością jest także i to, że od pierwszej niedzieli adwentu podczas Apelu Jasnogórskiego odmawiana jest specjalna modlitwa dziękczynna za łaskę wiary, z prośbą o wierność przyrzeczeniom chrztu dla całego narodu.
Jak przygotować się do świąt, co zrobić, żeby ten adwentowy czas zbliżał do siebie członków rodziny, żeby był źródłem wzrostu miłości i wzajemnego zrozumienia? Powróćmy do propozycji sióstr zakonnych jednego ze zgromadzeń. Oto kilka sposobów, które sprawdziły się w wielu rodzinach.
Warto, aby w każdym domu był wieniec adwentowy. Odmierza on czas do narodzin Pana Jezusa. Jest symbolem zwycięstwa, które Pan Jezus odniósł nad złem. Zieleń jest znakiem życia, okrągły kształt przypomina o Panu Bogu, który nie ma początku ani końca, a światło świec oznacza nadzieję i czuwanie.
Poszczególne świece mają swoją nazwę i symbolikę.
Pierwsza to ŚWIECA PRZEBACZENIA. Bez słów: „przepraszam” i „przebaczam” nie jest możliwy pokój. W pierwszym tygodniu adwentu módlcie się o to, by w rodzinie każdy, kto zawinił, miał odwagę szczerze przeprosić, a ten kto został skrzywdzony siłę, by wybaczyć.
Druga to ŚWIECA WIARY. Przypomina, że najbardziej na świecie kocha nas Pan Bóg. I, że On jak nikt, pragnie dla nas szczęścia. Czasem trudno w to uwierzyć, zwłaszcza, gdy pojawiają się kłopoty i zmartwienia. Wtedy nasze serce jest niespokojne. W drugim tygodniu adwentu warto z całych sił prosić o wiarę, czyli o to by ufać i wierzyć dobremu Bogu, by przylgnąć (czytaj: przytulić się) do Niego i poczuć się w Jego ramionach bezpiecznie.
Trzecia to ŚWIECA RADOŚCI. Uśmiech, błysk w oku, dobre słowa i pomysły na to jak zrobić komuś niespodziankę – to tylko niektóre oznaki radości. Bez niej nic nie cieszy, wszystko nudzi i trudno z sobą wytrzymać. Przez cały trzeci tydzień adwentu proście o prawdziwą radość w Waszej rodzinie.
Czwarta to ŚWIECA NADZIEI. Mieć nadzieję, to znaczy spodziewać się czegoś, czekać na kogoś, być przekonanym, że coś się wydarzy. Zastanówcie się, na co ma nadzieję Wasza rodzina? Może ktoś chory potrzebuje uzdrowienia, ktoś bezrobotny znalezienia pracy, ktoś samotny czeka na przyjaciela? Bez nadziei człowiekowi może zabraknąć siły i chęci do życia. W czwarty tydzień adwentu módlcie się o to, by nikomu w Waszej rodzinie nigdy nie zabrakło nadziei.
Warto też zadbać o to, by każdego dnia przynajmniej jedna osoba z rodziny uczestniczyła w Roratach. Wspólnie ustalcie w jakiej intencji będziecie się w tym dniu na Mszy świętej modlić (za co dziękować, przepraszać lub o co prosić Pana Boga).
Zróbcie rodzinną naradę i zastanówcie się komu – samotnemu, opuszczonemu, choremu – przygotujecie świąteczną niespodziankę (może to być kartka z życzeniami, ozdoba na choinkę, czy przygotowana paczuszka ze smakołykami albo – wymyślcie sami).
Następnie zadbajmy o porządki. Najpierw w sercu. By Dzieciątku Jezus było w nim dobrze, trzeba iść do spowiedzi i przeprosić Pana Boga za zło, które się wyrządziło. Osoby, które zostały przez nas skrzywdzone należy przeprosić i zrobić dla nich coś dobrego. Potem w domu. Ustalcie razem kto i co sprząta lub dekoruje, by w Święta wszyscy czuli się w nim wyjątkowo.
W tym roku zamiast sms – ów wyślijcie zrobione przez Waszą rodzinę kartki. Sami też wymyślcie świąteczne życzenia. Możecie napisać krótko o tym, jak Wasza rodzina przygotowała się na przyjęcie małego Jezusa. I koniecznie, niech każdy pod życzeniami się podpisze.
Po Wigilii, 24 grudnia, o godzinie 24.00., wybierzcie się na Pasterkę, by razem z całą parafią przywitać Dzieciątko Jezus! I śpiewajcie kolędy najpiękniej i najgłośniej jak potraficie. W kolejne dni Świąt też bądźcie obecni na Mszach świętych i jeśli możecie, przyjmijcie Pana Jezusa w Komunii świętej do swojego serca. To będzie dla Niego najwspanialsze mieszkanie.
Adwent wywodzi się z łaciny, gdzie „adventus” znaczy tyle co „przyjście”. Okres ten został ustanowiony w Kościele w IV wieku, podczas Synodu w Saragossie w 380 roku. W VI wieku papież Grzegorz Wielki zalecił, by Adwent trwał cztery tygodnie. Okres ten niemal od samego początku miał mieć radosny wydźwięk (oczekiwanie na narodzenie Zbawiciela), jednocześnie jednak powinien skłaniać do refleksji i pokuty, dlatego ustalono, że kapłani będą nosić w tym okresie fioletowe szaty liturgiczne.
W tradycji ludowej okres Adwentu był czasem szczególnego zacieśniania więzi społecznych. Kobiety organizowały wówczas wspólne darcie pierza i przędzenie. W tym okresie odbywało się też swatanie młodych par. Na Pomorzu Adwent miał natomiast iście bożonarodzeniową atmosferę – odwiedzano domy z szopką i śpiewano kolędy.
Bożena Chojnacka
