Babcia Bożenka: „Byłam na Jasnej Górze”

Niezliczone tłumy pielgrzymów ciągną przed cudowny obraz. W darze dla Maryi przynoszą kwiaty, ale przede wszystkim gorące serca. Są wzruszeni i radośni. W oczach mają łzy. Dotarli do stóp tej, której można zawierzyć swoje życie, wyszeptać ból, odkryć swoje pragnienia.

Patrzyłam na ten sznur ciągnących pielgrzymek i w oczach miałam swoją własną, przeżytą rok temu. Po dojściu na Jasną Górę zapomina się o zmęczeniu, otartych nogach, bolącym kręgosłupie. Jedne grupy wchodzą, inne wychodzą.

Jest przedpołudniowa słoneczna sobota. Liturgiczne wspomnienie Najświętszego Serca Maryi. W Kaplicy Cudownego Obrazu trwa msza w języku łacińskim. Szukam odosobnionego kącika, żeby sam na sam pobyć z Maryją.

Wielu pielgrzymów na kolanach obchodzi cudowny obraz, żeby tę ofiarę złożyć w hołdzie Niepokalanej za jej matczyną troskę nad nami.

Codziennie o godzinie 9 wieczorem odbywa się nabożeństwo Apelu Jasnogórskiego. Zwykle kaplica wypełniona jest po brzegi. Apel rozpoczyna głos dzwonu oraz pieśń Bogurodzica, średniowieczna pieśń rycerska, będąca wyznaniem wiary oraz symbolem naszej tożsamości. Podczas apelu odmawiana jest jedna tajemnica różańcowa oraz wiernym udzielane jest apelowe błogosławieństwo.

To codzienne wieczorne nabożeństwo ma już długą historię. Pierwszy Jasnogórski Apel odbył się
8 grudnia w 1953 roku. Był on odprawiony w intencji uwolnienia z więzienia ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego oraz o wolność Kościoła w Polsce i na całym świecie. Od tamtej pory wierni jednoczą
się w modlitwie apelowej u tronu Królowej Polski.

Ta duchowa stolica kraju przyciąga jak magnes. Na dobre zaczął się sezon pielgrzymkowy, chociaż Kaplicę Cudownego Obrazu każdego dnia zapełniają wierni. Najtłoczniej jest w okresach świąt maryjnych,
a zwłaszcza 15 sierpnia.

W Częstochowie również prowadzone są różnego typu rekolekcje pogłębiające wiarę i więź osobową
z Bogiem. Wspaniały dialog serc przeżyłam podczas tygodniowych rekolekcji ignacjańskich opartych
o ćwiczenia duchowe św. Ignacego Loyoli, założyciela Towarzystwa Jezusowego.

Adam z Poznania wziął urlop, ponieważ dowiedział się, że u sióstr „Zawierzanek” ze Wspólnoty Niepokalanej Matki Wielkiego Zawierzenia znajdzie odpowiedź na swoje życiowe bolączki.
„W moje życie zaczął się wkradać bałagan, muszę coś z tym zrobić. Potrzebuję wyciszenia, modlitwy, przewodnictwa duchowego” – wyznaje szepcząc. Rozmawiamy w konspiracji. Na rekolekcjach obowiązuje milczenie. Cierpi mój dziennikarski nos, tyle tu pięknych tematów.

Adam obserwuje swoich kolegów z pracy. Żal mu ich. Grają role silnych, wytrzymałych twardzieli, a tak naprawdę cierpią jak mali chłopcy, krzyczy w nich bezradność i pragnienie miłości, tej prawdziwej, niezniszczalnej, niezmiennej, którą może dać tylko Bóg.

Przy stoliku w klasztornej jadalni siadają przy mnie dwie młode dziewczyny. Nie mogę się oprzeć, żeby nie zadać kilku pytań. Jedna z nich pracuje w Holandii i u „Zawierzanek” jest już drugi raz. Na rekolekcje wykorzystuje swój urlop. Wraca, jak to określa, odnowiona, wzbogacona duchowo. Druga szuka na modlitwie odpowiedzi czy chłopak, który się jej oświadczył, jest odpowiednim partnerem na męża.

W rekolekcjach brali udział księża i siostry zakonne. Był to całkowicie inny świat niż ten widziany zza okna. Nikt się nie spieszył, nikt z nikim nie rywalizował. Po siedmiu dniach ciszy i modlitewnej kontemplacji trudno było przejść do rzeczywistości.

Żegnana przez siostrę, moją opiekunkę duchową, wyposażona w kanapki na drogę, wyruszyłam do Krynicy na spotkanie z dawno niewidzianą koleżanką, z którą łączyły mnie wieloletnie emigracyjne losy.

Bożena Chojnacka